Mitologia słowiańska jest bardzo tajemnicza i wciąż mało o niej wiemy, ponieważ nasi przodkowie nie pozostawili nam zbyt wielu przekazów. Mamy jednak świadomość, że wiara Słowian była przepełniona okrutnymi demonami, które budziły w sercach ludzi grozę i służyły jako wytłumaczenie niechcianych zdarzeń.

Południce – były wyjątkowo niebezpiecznymi demonami, bo atakowały w biały dzień, a nie tak jak większość mar, pod osłoną nocy. Jak sama nazwa mówi, pojawiały się w południe. Wędrowały po polach, za pomocą sierpa zabijały żniwiarzy i porywały dzieci pozostawione bez opieki. Południcami stawały się kobiety, które zmarły przed swoim weselem, w jego trakcie bądź niedługo po nim.

Rusałki – istoty zamieszkujące lasy, pola, rzeki, bagna i jeziora. Były to niezwykle piękne kobiety, które podobnie jak syreny, wabiły do siebie młodzieńców i dziewczęta a następnie mordowały ich i pożerały.

Zmory – rodziły się z duszy grzeszników bądź ludzi, którzy zostali niesłusznie skrzywdzeni. Pod postacią ćmy lub innego owada przedostawały się do domostw i dusiły mieszkańców, siadając na ich klatkach piersiowych.Właśnie w ten sposób Słowianie zapewne tłumaczyli sobie zjawisko jakim jest paraliż senny.

Utopce – to właśnie o tych demonach pozostało najwięcej informacji. Są one bardzo zróżnicowane. Jedne podania mówią, że topielcami stawali się ludzie, którzy zginęli w wodzie, inne, że samoistnie powstawały z piasku i mułu na dnie jezior. Z czasem, pod wpływem chrześcijaństwa, zaczęto uważać, że sam diabeł objawia się pod ich postacią bądź są to jego posłańcy. Ich głównym zajęciem było wciąganie ludzi do wody w czym, nawet jak na demony, wyjątkowo mocno się lubowały.

Nina Gotowczyc, kl. 8b

PS  Umieszczone w artykule zdjęcie Ninki  pochodzi z wyjazdu do Wrocławia, gdzie reprezentowała naszą szkołę w  powiatowym etapie  zDolnego Ślązaka z języka polskiego.