Pamiętam tę przejmującą pustkę i ciszę, kiedy wielotysięczny tłum opuszczał plac Świętego Piotra w Rzymie po zakończeniu uroczystości pogrzebowych Jana Pawła II w kwietniu 2005 roku. W noc poprzedzającą pogrzeb odbywało się wielkie całonocne czuwanie wiernych na watykańskich  wzgórzach, z których patrzyliśmy na ciągnący dołem tłum napływających z całego świata przybyszów modlących się i śpiewających w różnych językach. To była noc, której nigdy nie zapomnę. Wszyscy byliśmy jakby jedną nogą w niebie, smutni, ale jednocześnie czujący niemal namacalną obecność naszego Papieża, który zawsze dawał nadzieję i nie pozwalał się lękać. Tamtej podniosłej, mistycznej atmosfery nie da się opisać. Następnego dnia goście z całego świata, dziennikarze, dygnitarze, królowie mogli zobaczyć niezwykły podmuch wiatru, który zamienił kardynałów w czerwone, ulatujące ptaki, a na koniec otworzył, przewertował i zamknął Ewangeliarz leżący na trumnie Ojca Swiętego. To był symbol zakończenia Jego drogi tu, na Ziemi. Obok mnie krzyczący, niezrozumiałe dla mnie, słowa: "santo subito" rzymski lud. Młoda  Hinduska pyta, gdzie może kupić znicz, który trzymałam w ręku. Przywiozłam go ze sobą z Polski. Koleżanka prosiła mnie, żebym zapaliła go papieżowi, więc świecił nam całą noc i był z nami podczas mszy pogrzebowej. Zgasł dokładnie w chwili, kiedy wszystko się skończyło.

Po piętnastu latach ta piosenka na 100 lecie urodzin Ojca Świętego Jana Pawła II przypomniała i wyraziła to, co wtedy czułam. Ja i pewnie wszyscy żegnający go, nagle osieroceni, rozchodzący się do swoich domów,  rozsianych po całym świecie, który nigdy już nie będzie taki sam...Bo nie zastąpi Jego nikt.... A.L.-P.