1. „Musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od was nie wymagali...”

Współczesne pokolenie młodzieży, żyjące w obecnej niełatwej sytuacji może dziś na sobie testować ten wymowny apel Papieża-Przewodnika Moralnego. Zobaczcie: nie musicie chodzić do szkoły, nie musicie jeździć na treningi, nie musicie o siebie dbać… Sami jednak możecie ocenić, czy to rzeczywiście łatwe, kiedy jesteśmy zdani głównie na siebie, a wymagania wobec nas są znacznie ograniczone.

Czy staliśmy  się przez to szczęśliwsi? Czy rozwijamy, uczymy się równie intensywnie, jak przed czasem pandemii…? Długie spanie, apatia, natłok myśli i zadań do samodzielnego wykonania, brak codziennego rytmu dnia, relacji, spotkań z innymi.  Okazuje się, że pewna dyscyplina ciała, psychiki, ducha jest nieodzowna dla zachowania ogólnego dobrostanu człowieka, dobrej kondycji oraz dobrego samopoczucia. Powinniśmy więc starać się wymagać od siebie, nawet jeśli inni od nas nie wymagają, również dlatego, że to nam się zwyczajnie opłaca.

2. „Kształt życia społecznego zależy od tego, jaki będzie człowiek, więc czuwajcie.”

W tych samych rozważaniach pojawił się motyw czuwania. Jak je rozumiał Święty Jan Paweł II?

„Czuwam, to znaczy dostrzegam drugiego, nie zamykam się w ciasnym pokoiku własnych interesów czy też nawet własnych osądów. Czuwam, to znaczy miłość bliskiego, to znaczy podstawowa ludzka solidarność”

Życie społeczne tworzą  indywidualne jednostki ze swoimi zachowaniami, postawami. I to  od naszego wzajemnego nastawienia zależy, czy życie społeczne stanie się oazą życzliwości, czy dziką dżunglą,
w której wszyscy będą na siebie warczeć i walczyć o swoje. Jan Paweł II zauważa, że zamykanie się
w kręgu własnych spraw nie wystarczy, żeby być bliźnim dla drugiego. Dziś szczególnie można zauważyć, jak zróżnicowany bywa stosunek młodych do osób słabszych, opuszczonych. Jedni spontanicznie organizują dla nich pomoc w załatwianiu   codziennych spraw, inni cynicznie korzystają z obecnej sytuacji i  i próbują ich oszukać, ograbić. Miłość bliźniego? Dziś jej praktykowanie należałoby chyba zacząć od wyrozumiałej, życzliwej i uważnej postawy wobec najbliższych, którzy podczas przedłużającej się  izolacji zaczynają nas niekiedy irytować…Jak widzicie, Papież-Miłośnik Bliźniego nie zaleca wówczas zamykania się w swoim ciasnym pokoiku...

3. „Czuwanie... znaczy, że staram się być człowiekiem sumienia, że tego sumienia nie zagłuszam, nie zniekształcam, nazywam po imieniu dobro i zło, a nie zamazuję.”

Tymi słowami nasz Patron wzywał młodzież, aby niezależnie od okoliczności, nie poddawała się złu
w jakiejkolwiek postaci, nawet gdy tak robią inni. Zalecał, aby wypracowywać w sobie dobro, a starać się poprawiać ze zła, przezwyciężając je. Trzeba przyznać, że wymagający był nasz Patron-Człowiek Sumienia. Przecież dobrze wiemy, jak trudno jest odrabiać lekcje, kiedy czekają w zasięgu ręki gry, jak trudno pomóc w domu, kiedy można poplotkować z koleżanką, jak trudno słuchać, kiedy samemu ma się tak wiele do powiedzenia…

4. „Czuwam, to znaczy także - czuję się odpowiedzialny za to wielkie dziedzictwo, któremu na imię Polska. To imię nas wszystkich określa, to imię nas wszystkich zobowiązuje, to imię nas wszystkich kosztuje”

Czy zdajecie sobie sprawę, że np. od Waszego uważania na biologii zależeć może zdrowie wielu Polaków? W jaki sposób? Bardzo prosty. Za przykład niech posłuży absolwentka naszej szkoły w Długołęce, która dziś jest doktorem nauk biologicznych i pracuje nad szczepionką przeciw koronawirusowi. Wspomina ona często lekcje chemii czy biologii w naszej szkole. Ile ważnych wiadomości i umiejętności z nich wyniosła, które do dziś jej się przydają. Pamiętajcie, że kto jest wierny, dokładny, solidny w rzeczach małych, kiedyś może zostać postawionym nad rzeczami wielkiej wagi. Będąc porządnym człowiekiem na co dzień, dbamy o dobro naszej ojczyzny, Polski. Jaj wartość była nie do przecenienia dla Papieża-Polaka.

Przypomnijmy na koniec wiersz Papieża-Poety, o sosence, którą ofiarowali mu górale w 1985 roku. Drzewko posadzone w Ogrodzie Watykańskim, niestety, uschło. 

Karol Wojtyła
Do Sosny Polskiej

Gdzie winnice, gdzie wonne pomarańcze rosną,
Ty domowy mój prostaku, zakopiańska sosno,
Od matki i sióstr oderwana rodu,
Stoisz, sieroto, pośród cudzego ogrodu.

Jakże tu miłym jesteś gościem memu oku,
Bowiem oboje doświadczamy jednego wyroku.
I mnie także przeniosła pielgrzymka daleka.
I mnie w cudzej ziemi czas życia ucieka.

Czemuś-choć cię starania cudze otoczyły,
Nie rozwinęła wzrostu-utraciła siły?
Masz tu wcześniej i słońce, i rosy wiośniane.
A przecież twe gałązki bledną pochylane.

Więdniesz, usychasz,
smutna wśród kwietnej płaszczyzny
I nie ma dla ciebie życia,
bo nie ma Ojczyzny. Drzewo wierne!

Nie zniesiesz wygnania, tęsknoty
Jeszcze trochę jesiennej i zimowej słoty,
A padniesz martwa-obca ziemia cię pogrzebie-Drzewo moje!
Czy będę szczęśliwszy od ciebie?
 

 

                                            Wiersz pokazuje nam jeszcze jedno oblicze naszego Patrona jako Człowieka doświadczającego cierpienia. Otrzymując powołanie na przewodnika kościoła katolickiego całego świata, musiał z żalem pożegnać się ze swoją ojczyzną i dalsze życie spędzać w „cudzych stronach”. Mimo że jako Papież-Poliglota, znający biegle ok. 10 języków, bił rekordy w podróżowaniu po świecie, odbył 104 podróże zagraniczne, odwiedził 132 kraje i blisko 1000 miejscowości, to jednak rozczulała go swojska sosna, „domowy prostak”, dla którego nie ma życia, „bo nie ma Ojczyzny.”

Nie ma wątpliwości, że imię Polska wiele znaczyło dla naszego Patrona-Patrioty i wiele go kosztowało.

 A co to imię znaczy dla Ciebie?

                                                                                                          Anna Lobka-Pietras